Forum BDSM

Moja przygoda z klimatami zaczęła się dość dziwnie, od zwykłej znajomości z niepozornym facetem, na widok którego zawsze wpadałam w panikę i  miałam ochotę uciekać, gdzie pieprz rośnie...
Za każdym razem zastanawiałam, się jak to się dzieje, że im on był bliżej, tym mnie trudniej było się "ogarnąć", pojawiały się strach, trudności ze skupieniem myśli, wypowiadaniem się, a do tego jakieś nie znane uczucie podniecenia, oczekiwania, a co ciekawsze chciałam, żeby taki stan trwał jak najdłużej....
Podczas któregoś spotkania- a siedzieliśmy w sporej odległości od siebie- powiedział mi, ze mnie sobie wychowa- mój odzew był natychmiastowy-- nic z tego, ja jestem kotem i chodzę własnymi drogami, mnie się nie da wychować-- odpowiedziałam z pewnością siebie w głosie...
-- spojrzał na mnie w "dziwny " sposób, po czym wstał, wziął z talerzyka kawałek czekolady, po czym podszedł do mnie... na otwartej dłoni podał mi czekoladę mówiąc-- proszę to dla ciebie, wiem, ze lubisz słodkości--A ja najnormalniej w świecie pochyliłam głowę i pochwyciłam leżący na dłoni kawałek... Chwilę później wszystko powróciło do normy, no może nie zupełnie-- ja byłam maksymalnie przerażona, a on uśmiechnięty...
Na kolejnym spotkaniu, gdzieś pośród przepychanek, wylądowałam pod ścianą z rękoma uniesionymi do góry...
rozpaczliwie rozglądałam się czy gdzieś w ścianie nie ma jakiś haków...było jeszcze mnóstwo takich akcji.., po każdym spotkaniu pędziłam do domu, dopiero tam odzyskiwałam spokój i zdolność logicznego myślenia...
Gdy doszłam do punku w którym byłam w 100% pewna, że ten facet mi w jakiś sposób zagraża- rozstaliśmy się, Wtedy zaczęłam szukać odpowiedzi setki pytań, które kłębiły się w mojej głowie... i tak trafiłam na bdsm, przewertowałam stado artykułów, odbyłam wiele rozmów, popróbowałam tresury wirtualnej, ale to nie było to, czego chciałam, i tak przyszedł czas na znajomość realną...
Choć od pierwszej nieświadomej styczności z klimatami i tym facetem minęło około 3 lat, jego głos do tej pory wywołuje u mnie dziwne uczucie paniki...

nie jestem pewna, czy to było szczęście, czy wierutny pech, bo takiej huśtawki nastrojów nawet w ciąży nie przechodziłam, to było dosłownie popadanie z jednej skrajności w drugą... i tylko na jedno, nie, w sumie na 2 pytania nie potrafię sobie do tej pory odpowiedzieć--- skąd brał się ten paniczny strach? i skąd się brało poczucie zagrożenia?...

W sumie xamiro ja uważam, że tak zadziałał po prostu twój instynkt, tak jak Nisza napisała. Podświadomość to bardzo złożony mechanizm.  Tylko pytanie, czy ten paniczny strach w jakimś sensie nie niósł ze sobą zaintrygowania, fascynacji, a nawet w jakimś sensie nie budził w Tobie tego ognia ?

To gdybyś wtedy xamiro wiedziała, że A to A, a B to B, dalej kontynuowałabyś tą realcję ?

Ale ja czasami też żałuję, że nie można choć trochę zmienić przeszłości. Ile wtedy byłoby możliwości, Boże, mój mały móżdżek nie może przetworzyć tylu danych

Założyła wątek a sama się nie wypowiedziała.

Ja podobnie jak xamira, na dzień dobry nie wiedziałam, że A to A, a B to B. Po raz pierwszy spotkałam się z tym, że męska dominacja w ogóle może mnie kręcić, kiedy sfochowałam się na chłopaka a on chciał, żebym go pocałowała. Jak się uprę to potrafię być upierdliwa jak wrzód na dupie, więc rzeczony młody człowiek złapał mnie za włosy (a w zasadzie to przytrzymał moją głowę za włosy na karku) i wziął sobie siłą co chciał sobie wziąć. Możecie sobie wyobrazić jakiego dopiero wtedy załapałam focha
Jak foch przeszedł, to z zaskoczeniem stwierdziłam, że mnie chyba się jednak podobało to co on zrobił, więc nie omieszkałam sprowokować go jeszcze kilka razy. Niestety, kiedy się zorientował, że ta "przemoc" mnie kręci, zaczął się ze mnie śmiać więc nigdzie dalej nie zaszliśmy. Jednakże nieświadomie wepchnął mnie w objęcia Internetów, gdzie już dowiedziałam się wszystko dokładnie jak to wszystko działa, kim jest domin, kim uległa i że to, że lubię jak trochę boli nie jest niczym nienormalnym ani nie umieram na raka mózgu. Trafiając na stronę Szkoły BDSM poznałam wspaniałego mężczyznę, który wprowadził mnie w ten świat w sposób zupełnie bezbolesny i "bez-urazowy". Przynajmniej w teorii i wirtualnie, bo do praktyki to minęło jeszcze kilka lat.

Tak w dużym uproszczeniu, to w klimacie "jestem" od prawie 9 lat przez niewinne złapanie za włosy na karku

A w zasadzie jaki jest "status" waszego związku? I bynajmniej nie pytam o Facebooka

Chodzi mi o to, czy BDSM króluje w waszej sypialni czy może wychodzi również poza nią?

Young, to jest właśnie to, o czym wielokrotnie dyskutuje się na forach - grunt żeby umieć nadać nazwę własnej relacji, a nie tworzyć relację by pasowała do danej nazwy.

Ciekawe jest to, że u większości osób jakie do tej pory poznałam, gdzie BDSM zaczynał się tylko w łóżku (a w grę wchodziły również uczucia/związek), w końcu wyszło to poza granice i ramy pościeli.

Podobnie jest u nas. Nie wiem czy to w jakiej relacji jestem powinno się nazwać jeszcze BDSM 24/7 czy już GL. Tak naprawdę nie do końca nawet wiadomo jakimi kryteriami się kierować.

Gorean Lifestyle, relacja oparta o niewolnictwo - to, o czym toczyła się rozmowa tu:

http://forumbdsm.pun.pl/bdsm-a-gor-id-7.html

Oprócz tego, jeśli angielski nie jest dla Ciebie problemem, to wiele można znaleźć też tutaj:

http://en.wikipedia.org/wiki/Gorean

A u mnie wszystko potoczyło się jakby "po kolei", stopniowo, powoli i całkowicie nie świadomie. Bo ani ja ani mój mąż nie mieliśmy pojęcia, że nasze łóżkowe harce maja jakąś nazwę!!!! Po prostu w miarę jak nasz związek dojrzewał i rozwijał się zaczeliśy odkrywać, że bardziej odpowiada nam taki brutalniejszy seks. I tak oto przez lata przeszliśmy od niewinnych klapsów w tyłek, do pasków, kijków, pejczów, sznurkow, klamerek itd itp
Co do dominacji psychicznej, to zawsze gdzieś tam było u nas, i w miarę rozwoju 'sytuacji łózkowych" i ta forma się rozwijała. Mój Pan "zagarnął" mnie dla siebie od samego początku. Od zawsze wymagał, zeby się do Niego odnosić z szacunkiem, nie podnosic głosu, meldować gdzie, z kim i po co jestem. Na chwilę obecna robie to juz odruchowo. Jak zresztą wiele rzeczy. I te drobiazgi, które czynię nieświadomie często przypominają mi o tym jak głebokie jest moje przywiązanie do niego